Obraz „Kochankowie z Sorrento”, ok. 1842

Maksymilian Antoni Piotrowski
„Kochankowie z Sorrento”, ok. 1842
olej, płótno
wym. 21 x 17 cm
MOB S-641

Obraz autorstwa Maksymiliana Antoniego Piotrowskiego powstał w trakcie jego artystycznej podróży po Włoszech. Dzieło odzwierciedla fascynację artysty sentymentalno-romantycznym malarstwem oraz świadczy o jego inspiracjach nurtem nazarenizmu, który szczególnie uwidacznia się w scenach z życia włoskiego ludu, ukazanego często na tle idyllicznego pejzażu.

Tytułowa scena rodzajowa została osadzona w południowym, śródziemnomorskim krajobrazie w miejscowości Sorrento. W tle kompozycji artysta ukazał błękitne morze, a na horyzoncie namalował dymiący wulkan przypominający Wezuwiusz.

Na pierwszym planie obrazu znajduje się młoda para – mężczyzna i kobieta odpoczywająca w cieniu winorośli oplatającej kolumny zadaszonego tarasu. Kobieta siedząca na murku zwraca głowę w prawą stronę, zaś prawą stopę opiera o kamienną głowicę kolumny. Ubrana jest w biało-różową koszulę, błękitny stanik i czerwone bolerko. Jej długa, żółta spódnica przepasana jest białą zapaską z haftowanym brzegiem. Włosy ma gładko zaczesane i upięte pod czerwonym czepcem. W lewej dłoni trzyma kądziel z białą przędzą, zaś u jej stóp spoczywa wrzeciono.

Po lewej stronie, za murkiem, artysta ukazał półpostać młodego mężczyzny zwróconego twarzą ku kobiecie. Ma on ciemne, kręcone włosy, a jego twarz otacza broda i wąsy. Ubrany jest w koszulę w biało-niebieskie paski, zaś na głowie ma czerwoną czapkę.  W prawej ręce trzyma mandolinę, natomiast lewą obejmuje łokieć kobiety.

Wokół postaci rozmieszczone są przedmioty codziennego użytku m.in.: gliniany dzban, kosz z owocami oraz dwie dynie, które mogą symbolizować życie, obfitość i płodność. Cała scena emanuje sielankową, romantyczną atmosferą wiejskiego życia.

Obraz ten jest ostatnim dziełem Maksymiliana Antoniego Piotrowskiego zakupionym w 2018 r. do kolekcji dzieł artysty przez Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy.

oprac. Monika Leśniak-Skocka