Tu obok browaru powstał z inicjatywy braci Schlesinger bardzo znany etablissement, otwarty 8 września 1866 r. Rok później wraz z browarem przeszedł on w ręce Ottona Leue. To rozbudowywane założenie restauracyjno-ogrodowo-rozrywkowe prowadzili dzierżawiący je restauratorzy. Jego atutem była reprezentacyjna sala o powierzchni ok. 225 m 2 . Jej kunsztowny wystrój, odnowiony w 1882 r., opisano nawet w prasie. W 1876 r. kompleks wzbogacił się o efektowną parterową zabudowę (proj. Carl Stampehl), z okazałym portalem od strony ul. Dworcowej, ujmującym wejście na teren ogrodu, i sklepem firmowym u zbiegu z ul. Sobieskiego, z usytuowaną ponad nim widokową ośmioboczną gloriettą. Rozpościerał się z niej widok na ogród i dworzec. Zespół ów od końca lat 70. XIX w. znany był jako Ogród Gambrinusa. Nazwę nadano mu zapewne na cześć legendarnego patrona piwowarów i miłośników piwa. Lokal cieszył się wzięciem, serwowano w nim browarniane specjały, a także organizowano koncerty i przedstawienia oraz lipcowe święto róż. 

Długoletnim dzierżawcą obiektu był Anton Twardowski, który serwował piwo w efektownych butelkach z porcelanowym korkiem, z widniejącym nań jego nazwiskiem, i metalowym uchem w formie fantastycznej ryby-węża, tak że butelka przypominała karafkę.