Jerzy Bojańczyk (1881 r. – 1947 r.)

W 1907 r. Jerzy Bojańczyk został upoważniony przez ojca Wincentego do samodzielnego kierowania Browarem. Wcześniej został dobrze do tej funkcji przygotowany, m.in. dzięki studiom i praktyce piwowarskiej, które odbył w Niemczech. Po I wojnie światowej, kiedy Browar podupadł, Jerzy Zygmunt podejmował liczne próby ratowania przedsiębiorstwa m.in. w 1921 r. doprowadził do przekształcenia firmy w spółkę akcyjną „Browar i Słodownia we Włocławku Spółka Akcyjna”. Do pierwszego zarządu spółki weszli Jerzy Bojańczyk, Irena Haack (siostra Jerzego) i Bogusław Bacciarelli. Niestety liczne działania naprawcze i próby ocalenia spuścizny przodków podejmowane przez głównych udziałowców spółki zakończyły się niepowodzeniem i w 1937 r. ogłoszono upadłość browaru. Jerzy Zygmunt Bojańczyk był nie tylko przemysłowcem, ale także znanym działaczem społecznym. W I połowie lat dwudziestych XX wieku pełnił okresowo funkcje wiceprezydenta Włocławka, a w 1920 r. prezydenta Włocławka. W styczniu 1925 r. sfinalizował transakcje przekazania przez władze miasta na rzecz TWW nieruchomości u ujścia rzeki Zgłowiączki (ulica Piwna 3), gdzie w ciągu roku powstała przystań wioślarska i inne obiekty, których koszt budowy pokrył z własnych funduszy. Od 1919 r. pełnił funkcje wiceprezesa, a od 1932 r. funkcje prezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, był także sędzią głównym regat wioślarskich na olimpiadach w Amsterdamie (1928) i Berlinie (1936). Po zakończeniu II wojny światowej próbował włączyć się w odbudowę miasta, został wybrany na przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku. Aktywnie działał także w strukturach włocławskiej straży pożarnej. Przechodził kolejne szczeble organizacyjnego awansu aż do prezesa stowarzyszenia, którym został w 1926 r. Pracował również m.in. w: Centralnej Komisji Oszczędnościowo-Oddłużeniowej dla Samorządu, Powiatowym Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, włocławskim oddziale Polskiego Czerwonego Krzyża, włocławskich strukturach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Własne środki finansowe przeznaczał na działalność wielu organizacji, w tym biblioteki im. Adama Mickiewicza. Jego praca społeczna, samorządowa była zauważana i nagradzana. W 1928 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Innymi odznaczeniami, którymi został uhonorowany, były: Złoty Krzyż Zasługi, złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa, złota Państwowa Odznaka Sportowa i szereg innych. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do pracy we władzach miasta. Wszedł w skład Tymczasowej Rady Narodowej Włocławka, pełnił obowiązki przewodniczącego Rejonowej Komisji Mieszkaniowej i przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. Był dwukrotnie żonaty. W 1921 r. poślubił Florentynę Kleczkowską, natomiast w 1945 r., będąc wdowcem, Zofię Lewandowską. W 1991 r., w dowód uznania za zasługi dla Włocławka, Rada Miasta Włocławek uchwałą nr XVII/124/91 z 30 III tego roku zmieniła nazwę ulicy gen. Karola Świerczewskiego na ulicę Jerzego Bojańczyka.