Paciorki szklane

Pochodzą z przełomu II i III wieku. Znaleziono je w Zakrzewskiej Osadzie w powiecie sępoleńskim.

Wykonano je z kolorowego szkła.

 Kolia prezentowana na wystawie składa się z kilkunastu, różnokolorowych paciorków o różnej wielkości. 12 z nich ma kształty zbliżone do kuli. Mają średnice od pół do 1 cm. Są czerwone, niebieskie, zielone, żółte, brązowawe. Pomiędzy nimi znajduje się jeden większy paciorek o cylindrycznym kształcie, ciemnozielony, o długości 3 cm i średnicy 1,5 cm. Jest  zawieszony na środku.

W pradziejach paciorki trafiły na stos pogrzebowy i uległy deformacji na skutek działania ognia. Stąd ich kształty są nieregularne, tu i ówdzie tworzywo jest nieco wklęsłe, miejscami lekko wybrzuszone. Niektóre paciorki są lekko spłaszczone. Szkło jest zmatowione, choć wciąż dość przezroczyste. Gdzieniegdzie przez szkło przebija przeciągnięty przez środek paciorka sznurek. Jest on bardzo dobrze widoczny zwłaszcza w długim zielonym paciorku. Nie przebiega w nim jednak idealnie przez środek, otwór idzie nieco skośnie.

Paciorki szklane nie były wyrobami miejscowymi. Wytwarzano je w warsztatach na terenie prowincji rzymskich, a na ziemie polskie trafiały w wyniku wymiany handlowej. Przy ich produkcji stosowano różnorodne techniki i metody formowania: od prostych, takich jak nawijanie na pręt czy swobodne odlewanie (tzw. metodą kropli), poprzez bardziej skomplikowane, takie jak obróbka wyciąganej pałeczki. W zależności od sposobu produkcji obrabiano masę szklaną płynną, półpłynną oraz szkło zimne.

oprac. Monika Buraczyńska