Koloryzmem określa się jeden z najważniejszych w malarstwie polskim XX wieku nurt, polegający na budowaniu formy w obrazie kolorem z pominięciem linii i konturu. Temat dla kolorystów – członków „Komitetu Paryskiego” oraz grup artystycznych: „Zwornika”, „Jednorogu” czy „Pryzmatu” – był istotny o tyle, o ile pozwalał dowolnie rozstrzygać na płótnie zależności kolorystyczne pomiędzy plamami. Natura miała być impulsem tych barwnych rozwiązań malarstwa. Duży zbiór obrazów Józefa Pankiewicza na wystawie to chęć zaznaczenia osobowości ważnej dla sztuki polskiej XX wieku. Jego działalność pedagogiczna i protektorat nad „Komitetem Paryskim” wywarły duży wpływ na następne generacje polskich malarzy, dla których kolor stał się najistotniejszym środkiem wyrazu artystycznego. Na wystawie eksponowane są również prace kilku jego uczniów, m.in.: Eugeniusza Eibischa i Stanisława Borysowskiego, który osiadł w Toruniu w 1946 roku i był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych UMK.