Dwór w Józefkowie z zabytkowym parkiem

Pierwsza wzmianka archiwalna o wsi Józefkowo pochodzi z 1831 roku, kiedy stało się ono własnością rodziny Plehn. Plehnowie władali wsią aż do 1946 roku. Północną część dworu wzniesiono około połowy XIX wieku. W III ćwierci XIX wieku dokonano rozbudowy dworu w kierunku południowym. Kolejne prace budowlane miały miejsce około 1915 roku, kiedy to rozbudowano go w kierunku południowym o dwie osie, dobudowano ganek oraz wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. W 1946 roku dwór został przejęty przez Skarb Państwa, a w jego wnętrzach urządzono szkołę rolniczą, która w 1950 roku przekształciła się w szkołę podstawową.

Ta malownicza wieś położona jest przy bocznej drodze odchodzącej na północny wschód od szosy Chełmno – Wąbrzeźno. Dwór, otoczony parkiem krajobrazowym, znajduje się na północno-wschodnim krańcu wsi. Dwór ma nieregularny plan, złożony z trzech łączących się prostokątów. Składa się z trzech różniących się gabarytowo i stylizacyjnie części. W części północnej znajduje się parterowy, niewielki budynek. Prawdopodobnie kiedyś pełnił funkcję magazynu na lód i śnieg, tzw. lodowni. Jest on znacznie cofnięty w stosunku do głównej części budynku. Budowla posiada kamienne piwnice przesklepione stropem odcinkowym o dużej strzałce. Z zewnątrz jest pokryty tynkiem i wsparty na niewysokim cokole. Elewacja frontowa jest czterokondygnacyjna, przy czym skrajna oś południowa jest obecnie połączona z resztą dworu. Elewacje boczne mają trzy osie, a w szczytach umieszczone są po dwa okna. Elewacja tylna posiada jedno okno. Wszystkie okna mają ozdobne opaski i są zwieńczone ząbkowanymi gzymsami. Stolarka okienna jest pierwotna, a okna składają się z dwóch skrzydeł. Wejście do budynku poprzedzają proste schody, znajdujące się w elewacji północnej. Wewnątrz dworu na inne kondygnacje prowadzą schody z tralkową balustradą. Wnętrze budynku jest podzielone na dwie główne części. Mniejsza z nich ma dwa niewielkie pomieszczenia i klatkę schodową pośrodku. Większa część budynku jest połączona z pozostałą częścią dworu. W kondygnacji strychowej znajdują się wbudowane pomieszczenia mieszkalne. Opisana wyżej część dworu stanowi najstarszą jego człon.

Część środkowa jest głównym korpusem budynku. W części północnej jest parterowa, a w części południowej piętrowa i podpiwniczona. Piwnice są przesklepione odcinkowo na stalowych dźwigarach. Dach dwuspadowy jest założony kalenicowo na osi północ-południe. Elewacja frontowa jest sześcioosiowa, z trójbocznym wykuszem pośrodku. W części południowej znajduje się ganek wsparty na kanelowanych filarach z kapitelami. Elewacja tylna ma pięć osi, a elewacja boczna północna trzy osie. Okna mają proste opaski i są przesklepione odcinkowo. Wnętrze jest symetryczne względem osi głównej, ma trzy osie i jest dwutraktowe. W części południowej znajduje się sień z drewnianą klatką schodową i boazerią o cechach secesyjnych, pochodzącą prawdopodobnie z ostatniej rozbudowy dworu, która miała miejsce około 1915 roku. Wtedy też powstała stolarka okienna i drzwiowa.

Układ wnętrza jest oryginalny i zachowany w swojej pierwotnej formie. Podczas ostatniej przebudowy dodano nowe skrzydło wraz z tarasem wychodzącym na park.^[1]

^[1] Zob. tamże, s. 137-138.