Barbara Jonscher, Don Kichot

Założenia doktryny socrealizmu przyjęte 1949 r., wpływały na obraz sztuki polskiej jedynie przez kilka lat. Wyraźnym przesileniem okazał się rok 1955 i wystawa w gmachu warszawskiego Arsenału, zorganizowana jako impreza towarzysząca Światowemu Festiwalowi Młodzieży i Studentów. Zaprezentowano wówczas nowe podejście do sztuki, które odrzucało dotychczasowy kanon sztuki socrealistycznej, narzucony przez władze komunistyczne. Artyści zaprezentowali wówczas nową koncepcję figuracji. Mimo pewnego zagubienia, nieznajomości aktualnych tendencji w sztuce europejskiej i stosowanych surowych środków wyrazu, uczestnicy ekspozycji udowodnili autentyczność i uczciwość swojej sztuki. Przykładem pełnego metafory zwierciadła egzystencjalnej refleksji młodych artystów debiutujących w okresie „odwilży” był prezentowany w ramach Arsenału obraz Don Kichot Barbary Jonscher. Namalowany w 1955 r. w technice olejnej na płótnie stał się prawdziwym manifestem odrodzonej postawy moralnej, oddziaływującej na kolejne pokolenia twórców.